65

 บทที่ 65 เอากลับไปซัก

　　 อดัมถูกสกัดและลูตันเกือบถูกสวนกลับโดยคู่แข่ง โชคดีที่ก็องเต้มาช่วยป้องกันได้ทัน

　　 เกาป๋อไม่ได้พูดอะไรนอกสนาม ส่วนนักเตะลูตันในสนามต่างคิดว่าอดัมยังไม่พร้อมจะลงเล่น

　　 อดัมก็ตกใจเหมือนกัน ตอนนี้เขาเล่นแย่มาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนอดัม คงไม่คิดอะไรกับเรื่องนี้มากนัก เพราะความผิดพลาดในสนามเป็นเรื่องปกติ แม้แต่โรนัลโด้ก็ยังทำผิดพลาดบ้าง

　　 แต่ตอนนี้อดัมแบกภาระที่เรียกว่าดาวรุ่งดวงใหม่ ที่สื่ออังกฤษยกย่องไว้บนบ่า

　　 ฉันเป็นอัจฉริยะของอังกฤษ ที่มีความสามารถเทียบเท่าเมสซี่ ฉันพลาดหนักๆแบบนี้ได้ยังไง?

　　 เขาเหลือบมองเกาป๋อที่อยู่ข้างสนาม คิ้วที่ขมวดของหัวหน้าโค้ชทำให้อดัมรู้สึกประหม่า

　　 อดัมรู้สึกกังวลเล็กน้อย เขากระตือรือร้นที่จะทำผลงานที่ดีขึ้นเพื่อชดเชยข้อผิดพลาดก่อนหน้านี้

        โอกาสมาอย่างรวดเร็ว ก็องเต้ไม่ได้เลี้ยงไปข้างหน้าตรงๆ หลังจากได้บอล เขาส่งบอลกลับไปที่กองหลังแทน หลังจากที่นักเตะของลูตัน เปลี่ยนรูปแบบเกมรุกใหม่ แผนเกมรุกของลูตันก็ค่อยๆพัฒนาและหลากหลายมากยิ่งขึ้น

　　 เกาป๋อพอใจกับการเล่นของก็องเต้มาก ก็อง้ต้เป็นนักเตะที่ฉลาด เขารู้ว่าต้องทำอะไรตอนไหน

　　 บางทีก็องเต้อาจเป็นมากกว่ากองกลางตัวรับ ด้วยไอคิวฟุตบอลของเขา เขาน่าจะทำอย่างอื่นเพิ่มได้อีก

　　 เกาป๋อที่อยู่ข้างสนามเริ่มคิดว่าจะเพิ่มหน้าที่ให้กับก็องเต้มากกว่าเดิมดีไหม แต่ตอนนั้นเองการบุกของลูตันก็กำลังเริ่มขึ้น

　　 เควิน คีน พยายามเปิดบอลไปทางซ้าย แต่กองหลังเชสเตอร์กำลังวิ่งตามไปป้องกันเช่นกัน

　　 อดัม ไวท์ ได้บอล

        ดริงค์ วอเตอร์พยายามวิ่งไปช่วยรับบอล เพราะตอนนี้ตำแหน่งของอดัมไม่เหมาะจะเริ่มเลี้ยงบุก เพราะตอนนี้แนวรับของเชสเตอร์มารวมกันที่ฝั่งนี้ทำให้บุกเข้าไปยากมาก และถึงแม้จะบุกเข้าไปได้แต่ด้วยฝูงคนที่อัดอยู่ ก็ยากที่จะสร้างโอกาสทำประตูไม่ว่าจะเป็นการจ่ายหรือยิง จะดีกว่าถ้าจะส่งบอลกลับและไปเซ็ตเกมรุกใหม่

　　 แต่อดัม ไวท์ไม่สนใจดริงค์วอเตอร์ เขาตัดสินใจบุกด้วยตัวเอง

　　 ทักษะการเลี้ยงบอลของอดัมนั้นดีมาก เขาคลึงบอลไปทางซ้ายและขวา จากนั้นเลี้ยงบอลเข้าไปในกรอบเขตโทษจากด้านซ้ายของสนาม

　　 วาร์ดี้ที่กำลังพัวพันกองหลังฝ่ายตรงข้ามในกรอบเขตโทษและกำลังได้เปรียบ ยกมือขอบอล

　　 แต่อดัมไม่ให้ เขาเลือกยิง!

　　 อดัมฝืนยิงด้วยเท้าซ้ายไปติดกองหลัง จากนั้นกองหลังเชสเตอร์ก็เก็บบอลได้และเปิดเกมสวนกลับ

　　 ลูตันเสียบอล...

　　 เกาป๋อคำรามอย่างหงุดหงิกที่ข้างสนาม นำแค่หนึ่งต่อศูนย์นั้นไม่ปลอดภัยแน่นอน แต่ฟอร์มของอดัมที่เขาเปลี่ยนลงไปนั้นห่วยมาก

        "จ่ายบอล!!! อดัม!!!"

　　 เกาป๋อคำรามที่ข้ามสนาม

　　 และนักเตะลูตันคนอื่นๆ ก็มองดูอดัมที่กำลังผิดหวังด้วยสีหน้าลำบากใจ

　　 หลังจากนั้น อดัมก็เล่นด้วยความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ สภาพของนักเตะมักจะแปลกมาก เมื่อคุณเล่นแย่ มันก็ยากที่จะทำให้ฟอร์มกลับมาดีในทันที ยิ่งกับดาวรุ่งแบบอดัม เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มที่พึ่งได้โอกาสลงสนาม เขายังไม่รู้วิธีควบคุมอารมณ์และจัดการกับร่างกายตัวเอง ยิ่งเขาเล่นต่อไปเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสัมผัสความรู้สึกของตัวเองได้ยากเท่านั้น...

　　 เกาป๋อส่งแมตต์ ชมิดท์กองหน้าตัวสูงลงไป แต่เนื่องจากผลงานของอดัมไม่ดีนัก ผลของการเปลี่ยนตัวจึงค่อนข้างแย่

　　 เกาป๋อพยายามฝืนใจไม่ให้เปลี่ยนอดัมอยู่หลายครั้ง เขารู้ว่าถ้าเขาทำอย่างนั้น เกมอาจจะชนะ แต่มันจะทำลายความมั่นใจของนักเตะดาวรุ่งของเขา

　　 เมื่อกรรมการเป่านกหวีดหมดเวลา สีหน้าของเกาป๋อดูน่าเกลียดมาก ทีมของเขาเสมอกับคู่แข่งในเกมเยือน

　　 สุดท้ายช่องว่างระหว่างทีมระดับหัวตารางก็ขยับ ทีมลูตันโดนทีมอื่นจ่อเข้ามา

　　 เกาป๋อรีบจับมือกับโค้ชฝ่ายตรงข้าม แล้วหันหลังเดินเข้าไปในอุโมงค์ผู้เล่น...

　　...

　　 ณ สนามซ้อมเมืองลูตัน ฝนตกหนัก

　　 เนื่องจากผลเสมอในเกมเมื่อวาน เกาป๋อที่เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่ได้ให้วันหยุดกับทีม และวันนี้ก็ยังซ้อมตามปกติ!

　　 เสียงคำรามของเกาป๋อดังท่ามกลางสายฝนแม้แต่เมจิสที่อยู่ในป้อมยามตรงทางเข้าสนามฝึกก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน เมจิสมองไปยังสนามฝึกที่อยู่ใกล้ๆด้วยความกังวล

　　 การฝึกตอนฝนตกหนักเป็นเรื่องปกติมากในอังกฤษ

　　 บนสนามกลายเป็นโคลนนานแล้ว และนักเตะเกือบจะฝึกซ้อมในโคลน เกาป๋อที่ยืนอยู่ข้างสนาม เสื้อผ้าของเขาหนักราวกับหิน ชุดฝึกผ้าฝ้ายแนบตัวหลังจากเปียกฝน เกาป๋อยืนอยู่กลางฝนที่ตกหนัก เสียงสายฝนกระหน่ำลงมาทำให้เขาต้องตะโกนแข่งกับเสียงฝน

　　 ตอนนี้ทีมอยู่ในการแข่งขันเป็นกลุ่ม โดยทีมหลักจะแข่งกับทีมรอง

        

       แม้แต่ในการแข่งซ้อม ผลงานของอดัมก็ยังแย่ ดูเหมือนว่าเขาจะหลุดฟอร์มไปแล้ว ความเก่งกาจของเขาหายไป แถมความเร็วของเขาก็ไม่สามารถใช้ได้ในสภาพอากาศแบบนี้

　　 เขาล้มลงกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า ผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า

　　 หลังจากที่อดัมถูกก็องเต้สกัดอีกครั้ง เด็กหนุ่มชาวอังกฤษ ที่อายุยังไม่ถึงสิบแปดปี ก็ยืนบนสนามแล้วคุกเข่าลง ฝนตกลงมากระทบศรีษะไหลลงมาปิดหน้าปิดตา้ขา เขารู้สึกว่าตัวไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกตอนเล่นกับเชลซีได้อีกต่อไป ตอนนั้นทั้งเร็วและคล่องแคล่วจนดูเหมือนว่าลูกบอลเป็นไปดั่งใจของเขา

　　 เสียงฝนทำให้อดัมไม่ได้ยินเสียงคำรามของหัวหน้าโค้ช แต่ไม่นานเขาก็พบว่าตอนนี้นักเตะทุกคนกำลังจ้องมายังเขาอยู่

　　 อดัมเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเกาป๋อ

　　 "บอส!"

　　 อดัมยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัวและตะโกน

　　 “ตอนนี้นายคิดว่านายเป็นสตาร์ดังแล้วรึไง ดูผลงานของนายช่วงนี้สิ! นายไม่เก่งพอที่จะเป็นนักฟุตบอลอาชีพด้วยซ้ำ!!!”

　　 ความโกรธของเกาป๋อ ทำให้ทุกคนไม่กล้าส่งเสียง...

　　 "วันนี้ซ้อมแค่นี้!!"

　　 เกาป๋อเงยหน้าและประกาศ

　　 "อดัมอยู่ต่อ!!"

　　 เหล่านักเตะมองอดัมอย่างเห็นใจ จากนั้นจึงทยอยเก็บอุปกรณ์ และกลับไปที่ห้องล็อกเกอร์เพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าก่อนจะกลับ

　　 ฝนยังคงตกหนัก เกาป๋อหันหลังเดินไปข้างสนาม

　　 "ตามมา!"

　　 อดัมรู้สึกกดดันและรีบตามไป

　　 เกาป๋อไม่ได้พูดอะไร เขาค่อยๆสงบอารมณ์ลง เขาเคยเห็นข่าวว่ามีนักเตะคนหนึ่งผู้มากพรสวรรค์ แต่ในไม่ช้าพรสวรรค์นั้นก็หายไป

　　 ในตอนนั้นเกาป๋ออ่านข่าวนั้นแบบไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ข้างหน้าเขามีนักเตะที่เหมือนกับนักเตะเหล่านั้น นักเตะที่พุ่งขึ้นมาอย่างเปรี้ยงปร้างแต่แล้วก็ค่อยๆเงียบไปอย่างรวดเร็ว

         เกาป๋อรู้สึกโกรธเพราะเขาไม่ต้องการเห็นเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา นักเตะที่มีความสามารถดับไป

　　 อดัมมองไปที่แผ่นหลังของเกาป๋อและเดินตามเขาไปอย่างประหม่า

　　 “นายคิดว่าความสามารถของนายเป็นยังไงอดัม!” เกาป๋อหยุดกะทันหัน และอดัมเกือบจะชนเขา แต่โชคดีที่เขาหยุดทัน

　　 “ฉันเป็นอัจฉริยะ บอส นั่นคือสิ่งที่คุณบอก!” อดัมพูดพร้อมกับยืดอกขึ้น

　　 “ใช่ นายเป็นอัจฉริยะ นายมีความสามารถที่หลายคนไม่มี” เกาป๋อกล่าว

　　 “แต่ในโลกนี้มีคนมีความสามารถมากมาย มีนักเตะอายุน้อยมากมายที่มีความสามารถมากกว่านาย แต่ทำไมถึงมีแค่ไม่กี่คนที่สามารถกลายเป็นสตาร์ระดับโลกได้ล่ะ?”

　　 “นายรู้ไหม ว่าทำไมนาบเล่นได้ไม่ดีในเกมที่แล้ว และตอนนี้นายก็หาความรู้สึกของเกมกับเชลซีไม่เจอ ” เกาป๋อถาม

　　 ดวงตาของอดัมหรี่ลง

　　 “นายกำลังทำลายความสามารถของตัวเอง! แทนที่จะปล่อยให้พรสวรรค์ช่วยให้นายประสบความสำเร็จ”

　　 อดัมไม่เปิดปากพูด เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปี ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้

　　 เกาป๋อตบไหล่อดัมแล้วก้มลงถอดรองเท้าที่เปื้อนโคลนออกจากเท้าของเขา

　　 “เอากลับไปซัก!”

　　 อดัมหยิบมันขึ้นมาและมองดูเท้าเปล่าของตัวเอง ก่อนเกาป๋อจะค่อยๆเดินออกจากสนามฝึก